சின்னப்புள்ளதனமால்ல இருந்திருக்கேன்!

ஜீவ்ஸ் அண்ணாச்சி, கோட்டித்தனமா ஒரு பதிவு எழுதச்சொல்லி டேக் பண்ணிட்டு போயிட்டாங்க! கோட்டி தனமான்னா முதல்ல எப்படி எழுதறது என்னாத்தை எழுதறதுன்னே பிரியல! :-(

சரி எதாச்சும் சின்னபுள்ளதனமா செஞ்ச காரியத்தை சொல்லிடலாம்ன்னு ஆரம்பிச்சுட்டேன்! (நீ பிளாக்குறதே அப்படித்தானே இருக்குன்னு பீல் பண்றவங்களுக்கு - சின்னபுள்ள எழுதுனா அப்படித்தான் இருக்கும்!)

கல்லூரி சென்ற பிறகு நட்பு வட்டம் கிர்ர்ர்னு எகிற ஆரம்பித்திருந்தது எனக்கு!

பல வகுப்புக்களுக்கும் சென்று பழகும் நண்பர்களை மிக பொறாமையுடன் பார்க்கும் பழக்கம் கொண்ட எனக்கு இந்த எண்ணிக்கையின் அருமை புரிந்திருக்கவில்லை என்னை பொறுத்தவரையில் நாம் நிறைய நட்புக்கள் பெற வேண்டி இருக்கும் போல என்ற எண்ணம்தான்!

கல்லூரி படிக்கும் காலங்களில் சின்ன சின்ன உரசல்கள் வந்தாலும் கூட டக்கென்று மறக்கடிக்கும் சூழலே இருந்து வந்ததால் எந்தவொரு நிகழ்வுமே பெரியதாக இழப்பினையோ அல்லது மனகுழப்பங்களையோ கொண்டிருக்கவில்லை !

பொதுவாகவே நாம் சொல்ல நினைக்கும் கருத்துக்கள் நட்புக்களை காயப்படுத்தாத வகையில்தான் இருக்கும் என்றாலும் கூட, அதை வெளிப்படுத்துதல் காலம் நேரம் சூழல் கண்டிப்பாக சிறிய நிகழ்வினை கூட அலட்சியமாக்கியும் விடக்கூடும் அல்லது நட்பில் உரசல்களை கொண்டு வந்து விட்டுவிடக்கூடலாம்!

எல்லா நட்புக்களிடமும் கூடிய மட்டும் தொடர்ச்சியான தொடர்பினை கொண்டிருந்த எனக்கு சில நேரங்களில் சில நட்புகளின் பழக்கங்களில் தொடர்பு கொள்ளும் பழக்கம் வெறுத்துப்போக செய்தது !

ஒரு கட்டத்தில் அடப்போடா...! நீயா வந்து பேசுறவரைக்கும் நான் உன்கிட்ட பேசமாட்டேன் என்ற வைராக்கியம் அவ்வப்போது வந்து மறைந்து க்கொண்டிருந்தது (ஆமாங்க கொஞ்ச நாள் இருக்கும் பிறகு சந்திக்க நேர்ந்தால் எல்லாம் மறந்து போகும்,திரும்ப வரும்!)

வேலை விசயமாக வெளியூரில் இருந்தாலும் கூட தொடர்புகளும் இது போன்ற பிரச்சனைகளும் வந்துக்கொண்டுத்தான் இருந்தன! ஒரு கட்டத்தில் சிலரிடம் தொடர்ச்சியாக மாதக்கணக்கில் பேசவே இல்லை (இப்ப நினைச்சா கூட அடேங்கப்பா ரொம்ப இஸ்ட்ராங்காத்தாண்டா இருந்திருக்க என்று நினைச்சு சிரிச்சுப்பேன்!)

வழக்கமான பிரச்சனைதான்! எப்பொழுதுமே ஒன்வே மாதிரி நான் மட்டுமே தொடர்பு கொள்ளவேண்டுமா அவர்களும் பரஸ்பரம் தொடர்பு கொள்ளட்ட்டுமே என்ற எண்ணம்தான்!

அந்த காலகட்டங்களில் நினைவுகள் வரும்போகும் நினைவுகளிலேயே எனக்காய் நிறைய உதவிகள் செய்திருந்த நட்புக்களுக்கு நன்றி சொன்னாலும் கூட ரியாலிட்டின்னு வரும்போது அடப்போடா..! நான் போன் பண்ணமாட்டேன் என்று மனம் அடம்பிடித்த சூழல்தான்!

ஆனாலும், சென்னை போன்ற சூழல் கண்டிப்பா நிறைய நினைவுகளையும் உறவுகளை நட்புக்களை பிரிந்திருக்கும் சூழலினை விளங்க வைக்க நிறைய சோதனைகளினை தரும் அது போன்றதொரு ஒரு உடல் நலக்குறைவு தருணத்தில்தான் எனக்கு சுற்றமும் நட்பும் தெளிவாக புரிந்தது!

உதவிக்கொரு ஆள் இல்லாத சூழலில் ஒவ்வொருவரினை பற்றியும் நினைவுகள் மாறி மாறி பயணிக்க,எடுத்த முடிவுதான் யார் எப்படி வேணும்னாலும் இருக்கட்டும் நாம இப்படித்தான் இருக்கணும்ன்னு ஒரு உறுதி எடுத்தாச்சு!

நம்மை தொடர்பு கொள்வதில் அவர்களுக்கு ஏகப்பட்ட பிரச்சனைகள் இருக்கலாம் சில நேரங்களில் மனமே கூட இல்லாமல் இருக்கலாம் அதை பற்றிய கவலை எல்லாம் நாம் எதற்கு எடுத்து நம் தோளில் சுமக்க வேண்டும்!

நாமே வலிய போய் நின்னாலும் கூட அவர்கள் வலிந்து ஒரு புன்சிரிப்பினை உதிர்ந்த்துதானே ஆகவேண்டும் அப்படின்னு முடிவா முடிவு பண்ணிட்டேன்!

கோபப்பட்டதும் அதனால் சில காலங்கள் பேசாமல் இருந்ததையும் நினைத்து நினைத்து சின்னபுள்ளதனமால்ல நடந்துக்கிட்ட்டோம்ம் நினைத்து எனக்குள் நானே கேவலப்பட்ட விசயத்தை எல்லாருக்க்கும் சொல்லிட்டேன்ப்பா!

வாழும் வாழ்வின் எண்ணிக்கை எவரும் அறியாத இவ்வுலகில் இருக்கும் நாட்களில், எல்லோரையும் திருப்தியாக வைக்க முடியாவிட்டாலும், நம் மனதுக்கு திருப்தியான செயல்கள் செய்வதில் உயர்வு தாழ்வு பார்க்காமல் வாழ்ந்து போகலாமே என்று நினைத்தது எண்ணம் - தொடர்கிறது....!

தாழ்ந்து போவது தவறில்லைத்தான்!
வீழ்ந்து போவதற்கு வாய்ப்பும் இல்லை!
இந்த ஸ்டைலிலேயே வாழ்ந்துவிட்டுத்தான் போவோமே....!